İyilesiyormus gibi hissediyorum.
Hücrelerim yenileniyor gibi! Sanki tek tek olmuyorlar da bölünerek cogaliyorlar.
Öyle bir hafiflik hissettiğim.
İyi gördüm seni diyorlar, iyiyim dememi duymak için nasilsin diyorlar.
Hepsi diyor, o-bu-su-onlar.
Sahi onlar beni cidden düşünüyorlar mi?
Yoksa olumsuzlugumla onlari da negatife cevirmemden korktukları için mi bu kadar meraklilar?
İnsanların hepsi mi bencil?
Sencil olanları içimizde bir yere mi sakli?
Sevmek bile bencillikken iki kişilik yasiyorum hayati diyenlere inanmıyorum ben.
Sen yine kendin için yasiyorsun, o kendi için.
Bakin mutlu olduğunuz için onunlasiniz, beğendiğiniz için, muhabbeti hosunuza gittiği için...
O beni sevdiği için onunlayim diyeni duydunuz mu? Duyduysaniz da ne kadar sürebilir ki bu?
Yaratilisimizda var bencillik.
İstemediğimiz çok şeyi yaptiriyorlar bize.
Toplumda kabul görmek için isteklerimizi hayal olarak vidasi paslanmis dolaba kaldiriyoruz.
Kaldirmamiz gereken popomuz oysaki, bunu göremiyoruz. Ani yasayamadan, içimizdeki ben'i doyuramadan hoop yaslanip gidiyoruz.
Farkindayiz bunun üstelik. Sen de farkindasin, sen de, sen de, sen de. Farkindaliginiz bir sure sonra aci veriyoruz bu sefer hoop savunma mekanizlarini devreye sokuyoruz. Aman ben zaten yapamazdim, aman vakit olsa yaparim vakit mi var.
Vakit var, vakit hep var.
Ve vakit senin için geçiyor!